De tuinmannen waren er weer.
Na de troosteloze leegte die ze hadden achtergelaten was ik somber gestemd, er leken maar zo weinig planten gered. Ik ben zo aan mijn planten gehecht en ik weet van allemaal hoe ik er aan ben gekomen.
Een aantal zijn nog uit de tuin van mijn moeder in Den Haag, de tuin van het huis waar de familie zo’n 75 jaar lang woonde. Een aantal kreeg ik van vrienden toen ik in 1979 dit huis kocht. Het was de tijd dat iedereen een moestuin én een bloementuin en dus altijd veel te veel planten had. Een aantal verzamelde ik in de loop der jaren bij speciale kwekerijen zoals Ton ter Linden en Bryan Kabbes. Een aantal heb ik zelf gezaaid en opgekweekt. Een aantal kwam uit de schitterende tuin van mijn Tuinkabouter N die vorig jaar onverwacht overleed. Er kwamen er zelfs uit Zweden!
Met allemaal had ik iets speciaals en nu waren ze er niet meer!
Gelukkig was het iets minder erg dan het eerst leek. In de afgelopen twee weken kwam er van alles op dat met grote zorg werd uitgegraven om later in nieuwe grond te worden terug gezet. Ben er blij mee. Iedere nieuwe vondst gaf me weer een beetje mijn tuin terug. Wat hebben ze hard gewerkt en wat hebben ze me geholpen, die tuinmannen!
Vanmorgen liep ik voor het eerst de tuin weer in om gras te gaan zaaien op de grote kale plekken. Ik durfde er eigenlijk nog nauwelijks te gaan kijken want het was mijn tuin niet meer. Maar toen ik bezig was veranderde dat en zag ik opeens de nieuwe mogelijkheden. Zag ik dat het grote zware werk gedaan was en dat ik nu eindelijk zelf weer wat kan gaan doen. Zag ik de plekken waar nieuwe plantjes in kunnen. Plantjes die ik wéér van vrienden krijg. Het wordt vast een andere tuin maar het blijft mijn tuin.
Mijn nieuwe tuin waar ik net zoveel van zal gaan houden als van mijn oude tuin.
Na gisteren een prachtige dag in de zon aan het IJsselmeer te hebben doorgebracht was het vandaag somber en zelfs een beetje nat.
Goed voor het graszaad dus.
Pepijn dacht daar heel anders over. Hij begint een echte buitenpoes te worden al blijft hij mooi in de buurt dus hij moest en zou naar buiten om achter alle dorre blaadjes aan te rennen.
Toen het harder begon te regenen werd het hem toch te gek en kwam hij naar binnen om als een boze puber voor het raam naar de regen te blijven kijken. Mopperend bleef hij met zijn poten tegen de hor zitten om iedere tien minuten even te gaan voelen of het al weer kon…
Ik herkende zijn gedrag zo. 
Wat had ik er altijd de pest in als ik niet naar buiten kon omdat het daar geen weer voor was op die momenten dat ik daar juist wel tijd voor had! De hele week met prachtig weer binnen zitten en in het weekend slecht weer treffen – razend was ik dan.
En opeens realiseerde ik me dat dit over is. Want ik kan nu altijd naar buiten. Altijd wanneer ik daar behoefte aan heb, zonder enige beperking. Ik kan mijn leven aanpassen aan het weer, hoe heerlijk is dat!
En zo kwam het dat ik twee dagen geleden in de stralende zon lag te slapen op de zonneweide van de sauna. Bijna alleen want niemand had voorzien dat het zulk mooi weer zou zijn.
Gezwommen, gebubbeld en geslapen in de zon.
Zonder te plannen.
Gewoon omdat het kon.
Wat een leven, dat Nieuwe Leven van me!
Zo deed Jennie het ook. En ze was gek op de tuinen van Tin ter Linden. Sacha heeft het van Jennie geleerd, en wij hebben ook tweedehands planten.
Nu kijk ik al uit naar de foto’s van je tuin in de zomer. 🙂
Ik ben net als niek heel benieuwd hoe het eruit ziet straks als alles bloeit!