De zware decemberstorm is gaan liggen. De hagel en de natte sneeuw zijn verdwenen en echt licht lijkt het vandaag niet meer te worden. De kachel brandt, de poesjes liggen er onder te genieten en ik heb net het Magazine van de Volkskrant uit met het grote interview met Sylvia Witteman. Een bijzonder mens gespeend van enige vorm van glamour of BNnerschap.
Wat geniet ik toch altijd van dat Magazine dat samen met koffie en niets hoeven tot het ultieme zaterdaggevoel leidt.
Zou dat zo blijven? Zou dat zaterdaggevoel er nog steeds zijn als het weekend zich niet meer onderscheid van de andere dagen van de week? Of zou het weekend toch anders blijven voelen?
Dit zijn van die dingen waar ik alleen nog maar naar kan raden, ik zal het moeten ondervinden.
Dit weekend is het laatste ‘echte’ weekend, daarna zijn er nog vier dagen te gaan. Rustige dagen waarin er niet veel meer hoeft. Mooi om zo te kunnen en te mogen afbouwen.
Toch merk ik hoe intensief deze periode is. Zodra ik in bed lig begint het doormalen over de meest wonderlijke dingen die allemaal op de een of andere wijze verbonden zijn met het werk. En als ik dan eindelijk slaap zijn er de dromen. Het verdromen van alles wat is geweest.
Ik weet dat het zo werkt bij mij. In alle belangrijke perioden uit mijn leven is het zo gegaan en dat is geruststellend. Toch merk ik hoeveel energie het kost om zo intensief bezig te zijn met loslaten.
Maar wat is het heerlijk te weten dat ik geen haast meer heb. Dat ik rustig het Magazine kan lezen zonder te denken dat er nog van alles moet. Er moet wel van alles, maar dat hoeft niet meer in dit weekend gepropt te worden. Daar is straks alle tijd van de wereld voor.
Wat een vooruitzicht! En wat voelt dat nog onwerkelijk…
