Weer aan het werk

Gisteravond bedacht ik me dat het de allerlaatste vakantiedag van mijn leven was. Je hebt nu eenmaal vakantie omdat je werkt, het een kan niet zonder het ander. Zonder te werken kun je wel ‘met vakantie ergens heen gaan’ maar het is geen echte vakantie meer in de ware zin van het woord. Wonderlijk. En zo zullen zich nu steeds dingen voordoen die ik voor het laatst doe, meemaak of beleef.

Maar vandaag was het weer ‘gewoon’, een gewone werkdag.
Natuurlijk niet helemaal want ik heb het niet meer druk en dat is even wennen. Ik heb met veel collega’s even bijgepraat en de meeste mails gelezen. En ondanks dat ik gisteren nog geen idee had hoe het zou zijn om weer te werken – zodra ik de deur van mijn kamer open deed was het bijna of ik niet weggeweest was. Bijna maar niet helemaal. Ik voel dat het door de afstand die ik de afgelopen periode heb kunnen nemen anders is. En ik realiseer me wat een goede keus het is geweest deze lange vakantie toch te nemen. Om zo ruimte te creëren voor het afscheid nemen van mijn oude en het omarmen van mijn nieuwe leven. Om door die ruimte anders te kunnen kijken en dingen anders te kunnen ervaren en dat voelt goed. Niet afstandelijk of minder gemotiveerd. Wel meelevend en betrokken.
Maar toch anders, het afscheid nemen is al heel voorzichtig begonnen.

Het was fijn om terug te zijn en mijn collega’s te zien en te spreken.
Het was ook fijn om te voelen dat mijn manager en ik het op dezelfde manier beleven en op een positieve manier kijken hoe die laatste drie maanden het beste ingevuld kunnen worden. Wat een mooie manier om langzaam toe te mogen groeien naar dat Nieuwe Leven.
En wat mooi dat ik deze mogelijkheid krijg om zo afscheid te mogen en te kunnen nemen.