Weer iets ‘voor het laatst’.

Het was een drukke week vol voorbereidingen voor het grote symposium over muziekblessures. Er kwamen sprekers uit vele landen die soms nogal wisselvallig waren in het nakomen van afspraken over het bijtijds sturen van hun bijdrage voor de reader, over het op tijd opsturen van hun presentatie zodat die ingevoerd kon worden en over het toch maar een dag later komen dan was afgesproken.
Ook traden in totaal zo’n 60 musici op die allemaal wilden inspelen en dat bijna allemaal op een andere tijd wilden dan oorspronkelijk was afgesproken dus de kamer kon worden afgeboekt….

Een complicatie in het toch al overvolle programma was dat het de Majesteit had behaagd om een van de initiatoren wegens zijn grote verdiensten te benoemen in de Orde van Oranje Nassau. En dat zou gaan gebeuren tijdens de opening van het symposium door een van de Gedeputeerden van onze mooie provincie Friesland. Geen enkel probleem, ware het niet dat we het pas een dag van te voren hoorden.
En dat de familie dus in het diepste geheim moest worden uitgenodigd. En op het juiste moment de zaal in worden gelootst.
En dat het pakketje met daarin de Versierselen door een koerier zou worden bezorgd maar waar moesten we het dan opbergen?
En dat de media onder embargo moesten worden ingelicht.
Ook bleek ik er te makkelijk over te denken met het idee dat ik de prachtige koningsblauwe doos waarin het kleinood zat gewoon op het plankje van de katheder kon zetten zodat de gedeputeerde het daaruit kon halen. Dat kon niet, het doosje uit die mooie doos met daarin de medaille moest open worden aangeboden. Ook wel weer logisch trouwens, want wat een gehannes als je zo’n doosje niet open krijgt op het moment suprême. Dus ook dat werd in het diepste geheim geoefend, ook een vorm van inspelen.
Zo waren er nog vele andere voorbereidingen voordat we zover waren dat de 250 deelnemers uit de hele wereld konden ontvangen met badge, reader en certificaat met accreditatiepunten.

Nu is het the day after en kijk ik terug op een hele bijzondere dag. Die 250 deelnemers heb ik vannacht allemaal langs mijn bed gehad, het was een vermoeiende nacht.
Ik realiseer me dat dit wéér zo’n voor het laatst’ ding is, het voor het laatst organiseren van zo’n groot evenement inclusief de media met de interviews van te voren en op de dag zelf. De spanning van hoeveel deelnemers er gaan komen, hoeveel stoelen moeten er gehuurd, hoeveel broodjes besteld en gesmeerd, wanneer zijn de koffiepauzes zodat alles op tijd klaar staat, hebben we genoeg parkeerruimte, is de bewegwijzering goed, zijn de stoelen voor de sprekers gereserveerd, loopt het met beeld en geluid, met de presentaties en de microfoons, zijn er cadeautjes voor de sprekers en bloemen voor de twee hoofdpersonen en o ja, is het lintje al uit de kluis?

Het was een schitterende dag. Alles verliep uitstekend al liep het programma natuurlijk uit, dat was onvermijdelijk. Er waren alleen maar tevreden en enthousiaste mensen, er was schitterende muziek en er waren gloedvolle sprekers. De inschrijving en de catering verliepen vlekkeloos dankzij de inzet van alle collega’s.

Het was een schitterende dag, prachtig om hiermee dit deel van mijn werk af te mogen sluiten. Met een lach en een traan want ik zal het missen. Die spanning of het goed gaat, die inzet en dat intensieve contact met alle collega’s die erbij betrokken zijn, het ‘we doen het samen’ gevoel.

Mooi om dat meegemaakt te mogen hebben, mooi om er deelgenoot van te hebben mogen zijn. En op naar mijn Nieuwe Leven met nieuwe uitdagingen!