Hoe fijn het ook altijd weer is in Zweden, het is ook fijn om thuis te zijn.
Gelukkig maar, ik realiseer me goed dat dat een voorrecht is.
Deze keer voelt het anders dan anders.
Dat had ik niet gedacht maar ik begrijp het wel – alles lijkt op zijn plaats gevallen te zijn. Ik heb het gevoel dat ik maanden ben weggeweest en dat er in die tijd heel veel is veranderd. Dat ik vrede heb gekregen met de nieuwe situatie, met het uitzicht om op redelijk afzienbare tijd te stoppen met werken. Iets wat me voor mijn vakantie meer beangstigde dan dat ik me er op kon verheugen.
In Zweden kwam heel langzaam het besef straks vrij te zijn.
Niet meer iedere dag vroeg op te moeten, ook na een slechte nacht.
Niet meer te hoeven worstelen met dingen die nu eenmaal gewoon bij mijn werk horen maar die ik toch vervelend vind.
Niet meer onder tijdsdruk te staan.
Niet meer het gevoel te hebben nooit klaar te zijn, zowel met het werk als thuis.
Heel langzaam begint dit tot me door te dringen en heel langzaam begin ik me er voorzichtig op te verheugen. Dat wordt versterkt doordat ik me eindelijk uitgerust voel, eindelijk weer energie heb. Energie die ik kan besteden aan dingen die ik zelf wil, dingen waar opeens weer ruimte voor lijkt te zijn. Het is nog steeds wonderlijk om me dat te realiseren maar het is echt zo.
Over een kleine week ga ik weer werken.
Het zal anders zijn, het loslaten is begonnen en dat brengt afstand nemen met zich mee. Het voelt goed weer aan het werk te gaan want het is nog niet af. Dat kan ook niet na bijna veertig jaar onafgebroken gewerkt te hebben. Maar het aftellen is begonnen en dat voelt goed.
Maar eerst nog even genieten van mijn eigen plek, het prachtige weer en van mijn tuin die vanaf een afstand er werkelijk schitterend uitziet, maar waar als je dichterbij komt duidelijk nog veel moet gebeuren. Ook weer zoiets dat volgend jaar anders zal zijn: niet meer in de weekenden als een gek in die tuin werken maar gewoon iedere dag een uurtje.
Vrijheid, wat een mooi vooruitzicht!
wow !