Winter en een #Citroën C3 2.0

Het had nog wel wat voeten in de aarde, die nieuwe auto.
Dat begon met de zoektocht naar deel III, bijna veertien jaar geleden heel goed opgeborgen. Ergens in de drie dozen met papieren. Heel veel papieren want ik doe er steeds maar nieuwe bij en haal er nooit wat uit.

Nu moest dat en het was verbazend wat ik allemaal vond. Zo waren daar álle rekeningen van alle reparaties etc. van bijna al mijn auto’s. En dozen vol papieren van mijn werkende leven. Papieren van de bank en heel veel papieren van heel veel verzekeringen. Polissen, rekeningen, schade-afhandelingen, teveel om op te noemen. Allemaal heel stoffig en soms wel vijfendertig jaar oud.

Ik heb letterlijk alles door mijn handen gehad en 95% weggegooid!
Mijn hele carrière kwam nog één keer langs en bracht een paar negatieve en heel veel positieve gevoelens met zich mee. Goed om te voelen dat het echt ‘klaar’ is en dat alles nu letterlijk kon worden opgeruimd. Hetzelfde gold voor de verzekeringen en de bank, daar zaten geen gevoelens bij dus die stapel kon moeiteloos weg.

Ik vond het koopcontract van mijn kabouterhuisje terug, dat was leuk. En mijn testament dat nodig moet worden geupdate want het dateert van dertig jaar geleden dus dezelfde namen maar andere adressen en omstandigheden. Maar helaas, geen deel III…
Maar wel een enorme opruiming die ruimte geeft in huis en hoofd!

De tijd begon te dringen want de nieuwe auto werd bijna afgeleverd en ik werd een beetje zenuwachtig. Maar opeens bedacht ik me dat ik nog een heel klein Ikea ladenblokje had. En ja hoor! Het nieuwe deel III (dat er totaal anders uitziet dan veertien jaar geleden) ligt nu weer in dat zelfde laadje, misschien helpt dat een volgende keer. Als die er tenminste komt want dit voelt, zonder enige sombere bijgedachte, als mijn laatste nieuwe auto!

Door omstandigheden kwam verkoper H hem ’s avonds thuis afleveren. In het donker, best gek.
En het werd een lange avond vol papieren en een ruim anderhalf uur durende instructie over al die nieuwe electronica. Mijn mobiel via bluetooth, een andere navigatie, heel veel dingen over het rijgedrag, de muziekinstallatie zonder cdspeler maar met een sticky, de cruise control die onzichtbaar achter het stuur zit, etc. etc.

Toch was het even schrikken toen ik de volgende ochtend de gordijnen open deed – niet meer mijn oude trouwe blauwe maar zilvergrijs voor het raam! Met electrisch verwarmde spiegels die automatisch naar binnen gaan als hij wordt afgesloten, wie bedenkt zoiets!
Een C3 2.0 dus.

Inmiddels is alles al bijna gewend. Ik doe iedere dag een nieuw dingetje en dat gaat prima.
Het rijden zelf is een zegen, ik wil nooit meer anders dan een automaat!
Langzaam maar zeker wordt het ‘mijn’ auto met alles wat daarbij hoort zoals mijn stoeltje om lekker buiten te kunnen zitten, mijn slaapzak voor de noodgevallen, de boeken en de kaarten, de dropjes en de waterflesjes. En zo hoort het ook.

Het was heerlijk om onder een strakblauwe lucht tussen de witte weilanden te rijden. Overal gakkende ganzen en in de verte tegen de bosrand zelfs reeën die goed te zien waren in het immens heldere licht.

Ook de tuin was prachtig, wat geniet ik toch iedere dag weer van ‘mijn landgoed’. Het eerste wat ik ’s ochtends doe (behalve als het regent) is in mijn badjas een rondje maken, meestal samen met de P’s.

Wat is het fijn om weer dingen te kunnen ondernemen.
Om onverwacht met C&A Sinterklaas te vieren en gedichten te maken en te krijgen.
Om een eigen plek te hebben waar ik me geworteld en veilig voel.
Om weer te kunnen fietsen en zwemmen zonder pijn.

Om me te realiseren dat er eigenlijk niets mooier is dan de maan aan de heldere hemel en een huis vol licht en warmte met een poes die op je wacht.