Winterrust

De feestdagen zijn voorbij, de oliebollen op, de nieuwe kalenders hangen en het afgelopen jaar is nu echt ‘af’.
Weggeknald.
Van me af geschreven.
Klaar.

Voor het eerst voelt het of ik tijd heb.
Tijd en rust om niets te doen.
Om al die punten op mijn vele to-do lijstjes te laten liggen tot ik zo ver ben.

Misschien hielp het dat ik snotverkouden en moe was, dan lijkt het loslaten opeens een stuk eenvoudiger.
Maar de verkoudheid is bijna over en het gevoel van rust overheerst nog steeds.

Wat een verschil met vroeger. Toen begon ik doodmoe aan de feestdagen, moest van alles om ze ongeschonden door te komen, werd nog moeier en gebruikte de laatste vrije dagen om me weer op te laden voor het werk.
Wat dus meestal niet echt lukte.

Nu hoeft er niets.
Zeker niet na het afgelopen jaar wat toch in vele opzichten een zeer heftig jaar was.

Een beetje lezen, een beetje twitteren, een beetje rommelen en als het kan even naar buiten.
Gisteren kon dat want het was prachtig weer. Dus een lekker ommetje gelopen van drie kwartier en wat blijft het bijzonder dat te kunnen. Zo maar drie kwartier lopen zonder pijn. Realiseer het me bijna bij elke stap!

Eenmaal thuis vond ik dat ik er bescheten uit zag.
Moe, wallen en witjes.
En opeens bedacht ik me dat ik in het bezit ben van een zonnebank! Al jaren nooit meer aan gedacht.
Laat staan gebruikt.
Geen tijd.
Geen rust.
Dus alles gebruiksklaar gemaakt en me gekoesterd in de warmte. Beetje gedoezeld en helemaal rozig weer naar beneden.
Dat is dus zowel een haalbaar als uitvoerbaar voornemen: zo’n zonnebankkuurtje van een keer of tien.

En nu is het al weer zaterdag.
Het is de hele dag nauwelijks licht geweest en ik heb heerlijk niets gedaan.
Heb zelfs het magazine van de VK, mijn vaste zaterdagse traditie, nog niet eens uit!
Het heeft wel een beetje van een winterslaap, dat niets hoeven.
Vooral omdat het zo prettig is en ook echt zo voelt.
Het hele afgelopen jaar heb ik tegen mezelf gezégd dat ik niets hoefde maar ondertussen….
Terwijl het nu echt zo is.

Opladen voor het nieuwe jaar dat voor me ligt.
Dat vast een heel ander jaar zal worden dan dat wat ik achter me heb gelaten.
Ik verheug me er op!

Oscar Wilde had het op het eerste kaartje van de nieuwe kalender niet beter kunnen zeggen:
“With freedom, books, flowers and the moon,
who coult not be happy?”