Zieke Petter – wat een machteloos gevoel

Mijn P’s waren de afgelopen weken veel buiten.
Ze lagen lekker in de schaduw onder de struiken en ze aten niet zo veel.
Ze sliepen zoals alleen P’s kunnen slapen – ontspannen, lang en veel.

Ruim twee weken geleden sliep Petter binnen naast me op de bank.
Ik aaide hem gedachtenloos en opeens merkte ik dat hij zo diep sliep dat ik hem niet wakker kreeg!
Omdat ik bang was dat hij uitgedroogd was ben ik hem water gaan geven met een spuitje en daar knapte hij van op. Maar het voelde niet goed en dat bleek terecht.

De volgende dag direct naar de dierenarts die constateerde dat hij hoge koorts had maar niet uitgedroogd was. Ook had hij pijn in zijn bekje, zijn tandvlees wil wel eens ontsteken en dat gebeurt zeker als zijn conditie niet goed is. En hij bleek dramatisch te zijn afgevallen. Van 4.3 naar 3.2 kilo!
Wat helpt het toch dat het zo’n makkelijk katertje is, gewoon geduldig wachtend op de onderzoekstafel! Dus antibiotica en prednison, daarmee zou het weer over moeten gaan.

Aanvakelijk leek dat ook zo. Hij was weer alert, rommelde lekker door het huis en de tuin en hij begon weer wat beter te eten al hield dat niet over. Maar daar maakte ik me niet zo ongerust over. De andere twee aten ook weinig en ze dronken alledrie prima. Pepijn en hij zijn onafscheidelijk, ze liggen echt altijd samen en dat was ook nu gewoon het geval.

Maar na een paar dagen vertrouwde ik het niet. De antibioticakuur was op maar Petter was nog helemaal niet goed dus terug naar de dierenarts. Wat is het toch heerlijk dat de praktijk zo dichtbij is en dat ik Aart al zeker twintig jaar ken. Wat hebben we samen al veel meegemaakt!

Aart was ook niet tevreden. De koorts was wel wat gezakt maar nog te hoog dus voor tien dagen antibiotica mee. Pillen geven is gelukkig geen enkel probleem, Petter eet ze vrijwel uit mijn hand.

Ik had wat zakjes met ‘kwaliteitsbrokjes’ meegekregen en dat was een schot in de roos, Petter genoot ervan! Al snel mengde ik ze met de gewone brokjes. Dat vond hij maar niks, hij viste de speciale er keurig uit.

Helaas, na een paar dagen verloren ook die brokjes hun aantrekkingskracht en probeerde ik wat vlees wat mijn P’s nooit krijgen. Wéér een schot in de roos!
Dus weer naar de praktijk voor vlees met extra eiwit want de gewone blikjes zijn wel lekker maar veel waarde zit er niet in. En ook dat vlees vond hij heerlijk.

Toch zag ik hem achteruit gaan. Hij kon zich niet goed meer afzetten om ergens op te springen en hij zakte een beetje door zijn achterpoten. Ook plaste hij ’s nachts naast de kattenbak wat hij nog nooit eerder had gedaan. Het voelde niet goed dus terug naar Aart die bloedonderzoek nodig vond.

Gisteren kwam de uitslag. Gelukkig kon er heel veel worden uitgesloten, dat was geruststellend.
Maar er was ook wat gevonden: een forse bloedarmoede. En de moeheid, de slechte motoriek en het moeizame eten pasten daarbij. Dus met alle medicatie gestopt, over op wat anders en Petter weer mee naar huis samen met extra blikjes en nog een zakje met toverspul om zieke poezen er weer bovenop te krijgen. Het kon desnoods met een spuitje in zijn bek worden gespoten.

Gisteravond at hij een heel klein beetje, van een theelepeltje dat ik voor hem hield. En hij snuffelde minutenlang aan de brokjes maar nam geen hap. Plassen deed hij weer keurig op de bak waar ik de kap af had gehaald – het bleek teveel voor hem te zijn om door het deurtje te moeten.
Hij scharrelde om me heen, was alert en ik dacht dat het de goede kant op ging.

Maar vanmorgen lag hij op de grond onder het werkblad waar de kattenmandjes op staan.
Hij kon er niet meer op springen.
En hij weigerde iedere vorm van eten!

Gelukkig had Aart zelf dienst (want inmiddels weekend) en hij bood aan hem op te halen voordat hij naar de praktijk reed. Want er moest absoluut voeding naar binnen dus hij stelde voor een neussonde te plaatsen. En dat is gebeurd.

Hij heeft voeding binnen, de koorts is gezakt en hij heeft extra dosis vitamine B gekregen.
Dat is positief!
Negatief is dat zijn bloedwaarden verder gezakt bleken te zijn…

Aart komt hem zo thuisbrengen. Inclusief instructie voor de neussonde, extra toverzakjes, extra vitamine B en zijn eigen mandje dat mee is gegaan.

Maar waarom vind ik het zo moeilijk om in een goede afloop te geloven?
Waarom vertrouw ik het absoluut niet?
Mijn Pettertje, pas zeven jaar en altijd kerngezond!

Zou het ermee te maken hebben dat er exact vier jaar geleden ook zo’n hittegolf was?
En dat exact vier jaar geleden mijn wonderpoes Pier toen overleed?
Maar Pier was vijftien en altijd krakkemikkig.

Pier mocht.

En Petter mag nog niet.
Die kan nog niet gemist worden!