Zomerse naweeën

En nog steeds zit ik buiten. Buiten eten, buiten koffie drinken, buiten bloggen, het kan nog steeds. Nog steeds genieten dus. Volgens alle weervoorspellers is dat morgen afgelopen en wordt het de komende week nat en koud. Wel toevallig dat ik dan weer moet gaan werken, vind het dus eigenlijk niet eens erg. Maar nu is het nog genieten.

Genieten van de ongebreidelde kracht van de natuur die zich er zomaar niet onder laat krijgen. Ik keek net naar de overblijfselen van de omgewaaide treurwilg die in mijn tuin liggen te wachten om tot kachelhoutjes te worden verzaagd. Tot mijn stomme verbazing lopen ze uit en hebben ze al takjes van zeker twintig centimeter lang! Wat een overlevingsdrang!

Dat geldt niet voor de prachtige libelle die werd gepakt door een van mijn Burmeesjes. Ze vangen nooit wat! Geen vogels, geen muizen, helemaal niets. Het zit niet in hun genen, hun (voor)ouders zijn als echte raskatten altijd binnen geweest. Hier lopen ze altijd buiten en kijken ze vol ontzag naar de levende wezens om zich heen zonder ook maar een poging te doen zich eraan te vergrijpen.

Er is echter één uitzondering. De grote geel met groene libellen die als helikopters laag over je hoofd scheren. Dat is te veel gevraagd, daar moet mee gespeeld worden! Soms lukt dat. Helaas delft de libelle altijd het onderspit want die grote vleugels zijn prachtig maar teer. En zodra die vleugels niet meer brommen of bewegen is de lol van het spelen af en vind ik weer zo’n prachtige libelle.

Ik kan er niets aan doen, het is ze niet af te leren.  Desondanks ben ik erg blij dat het bij deze libelles blijft. De boerderijkatten die ik vroeger had vingen zeemeeuwen, ze plukten ze zo uit de lucht! En ratten, mollen, kikkers en alle soorten vogels die zich maar in de buurt waagden. Ook dat is de natuur, meedogenloos. Maar ook zo vreselijk mooi. Ik geniet dan ook van het buiten zijn zolang het nog kan!