Zondag

Een gewone zondag. Beetje uitslapen, rustig aan de koffie, tweets lezen en een Wordfeud zet doen, onder de douche, weer koffie, de was, wat eten en zo rommelt de dag door. Zo’n zondag lijkt wel de enige dag waarin alles nog precies hetzelfde voelt als toen ik nog werkte.

Zelfs het gevoel lijkt hetzelfde. Het gevoel dat het de laatste dag van het weekend is. Dat alles wat ik nog wil doen dus vandaag moet gebeuren. Dat er nog twee dikke kranten liggen. Dat ik wéér niet aan mijn boek toekom, dat ik nodig de tuin in moet. Dat ik wil schrijven en bloggen maar dat de uren door mijn vingers siepelen zonder enig resultaat.

Het gekke is dat ik niet weet waarom het zo voelt. Ik ben eigenlijk altijd bezig maar waarmee dan? Met de triviale waan van de week en van de dag, met allerlei onbenoembare zaken die blijkbaar voorrang vragen en hebben. Alleen kan ik ze niet benoemen. En dát maakt me geloof ik onrustig. Dat niet kunnen benoemen. Want ben ik dan wel zinvol bezig? En wat is zinvol?

Het is mijn onrust die op zondag het meest prominent aanwezig is.
Iedere week weer.
En toch begin ik heel voorzichtig verandering te bespeuren want vandaag was er voor het eerst weer ruimte voor het luisteren naar muziek. Iets wat er jaren niet meer was, zelfs niet op de achtergrond. Ik heb naar de Mattheuspassion geluisterd. Helemaal! Genoten heb ik. En omdat ik hem ongeveer uit mij hoofd ken lukte het prima om de krant te lezen. En zelfs om zo nu en dan even te twitteren.

Buiten onweert het en soms slaat de hagel tegen de ramen. Maart roert zijn staart!
Mijn kacheltje brandt.
De was zit in de droger.
De krant is uit en mijn blog bijna klaar.
Ga mijn boek uitlezen.
En morgen is het maandag!