#50books vraag 14: Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land?

Achteraf gezien is dat al heel lang geleden gebeurd.
Toen ik een jaar of vijf was las mijn moeder me voor uit ‘Wij uit Bolderburen’ van Astrid Lindgren. De eerste zin was “Ik heet Lisa. Ik ben zeven jaar en ik ben een meisje. Dat kun je trouwens wel aan mijn naam horen.” Die regel staat in mijn hoofd gegrift.

Het boek gaat over zes kinderen die in een klein Zweeds dorpje wonen dat uit drie boerderijen bestaat. Eigenlijk gebeuren er nauwelijks spectaculaire dingen en gaat het over het leven van die zes kinderen op het Zweedse platteland.
Voor mij als kind uit de grote stad dat zelden buiten speelde waren het echter onbegrijpelijke avonturen! Dat begon al bij het naar school lopen: een wandeling van een uur waarin van alles kon gebeuren. Nog veel vreemder waren de lange zomers waarin ze ‘bosaardbeitjes aan een strootje regen’ – aardbeien waren vrijwel onbekend voor me en wat strootjes waren wist ik helemaal niet!
Het peperkoeken bakken met kerstmis was ook zo’n ding want waarom moest er peper in die koeken?
En dan die voddenkleden op de grond, hoe zo vodden?
Maar wat me het meest raakte en wat me altijd is bijgebleven was de enorme veiligheid waarin de kinderen opgroeiden. Altijd buiten, altijd samen, altijd iemand waar ze terecht konden (variërend van de oude blinde opa tot Agda het dienstmeisje), levend met en naar de seizoenen.

Een jaar of zeven geleden besloot ik in de zomer naar Zweden te gaan.
Ik kende het alleen van het zeilen langs de kust die ik prachtig vond en ik wilde nu wel eens wat meer van het land zien.
En toen voltrok zich het Zweedse wonder! Ik reed door het land dat eigenlijk altijd in mijn hoofd heeft gezeten. Een land vol kleuren, waar tussen de gele koolzaadvelden dieprode houten huisjes stonden, waar iedere paar kilometer weer een meer was voor mij alleen, waar kleine dorpjes waren die uit maar drie boerderijen bestonden, waar de kinderen een vuurtje stookten waar ze hun zelf gevangen visjes roosterden, waar je overal wilde bosaardbeitjes en wilde frambozen kon plukken, waar het vol staat met cantharellen en andere paddenstoelen en waar ruimte en rust is – letterlijk en figuurlijk.
Het voelde, volstrekt onverwacht, als thuiskomen.

En nu ken ik zelf alle seizoenen, de winter met zijn enorme hoeveelheden sneeuw en ijs, de lichtgroene nieuwe blaadjes aan de miljoenen berken en de witte bosanemoontjes waar heel Zweden in het voorjaar mee is bedekt en die overgaan in de lelietjes-van-dalen, de warme zomers waarin het niet donker wordt en de prachtige herfstkleuren die de lange winter inleiden.
Iedere keer dat ik Zweden binnen rij slaat dat wonder weer toe, echt iedere keer.

En nu staat naast het Nederlandse Bolderburen ook het Zweedse Bullerbyn.
Zweden dat zonder dat ik het wist altijd in mijn hoofd heeft gezeten en wat ik nu ‘mijn andere land’ noem.
Zweden, waar ik dus al verliefd op ben geworden toen ik vijf was.