Zweedse zee

Wat een dag, wat een dagen, wat een nazomer!
En vandaag spande wel de kroon.
Een windstille dag aan mijn meest geliefde strandje.

Tot nu toe waren er bijna altijd mensen. Moeders met kindjes, wandelaars met honden, moeders met kindjes én honden, stoere Zweden die zomaar in de haven sprongen of mensen die hun boot uit het water kwamen halen. Het einde van de zomer is in zicht en dat merk je, iedereen is bezig met de voorbereidingen voor de eerste herfststorm.
Zelfs de steigers worden al uit het water gehaald.

Maar daar was vandaag geen sprake van.
Het was een zomerse dag die toch anders voelde.
Het licht en de sfeer zijn anders.
De zon staat laag en geeft een ander licht.
En vandaag was het dus windstil. Dat gebeurt niet zo vaak hier aan de kust.
Windstil en doodstil. Geen levende ziel te bekennen.

Het water was ver teruggetrokken onder invloed van het hogedrukgebied want er is hier geen eb of vloed. Die reden voor dat niveauverschil blijft me verbazen, zeker omdat ik het iedere dag zie gebeuren: het leeg- en weer vollopen van het rotsplateau waaraan ik zit en waar zulke fijne rotsblokken liggen om je benen op te leggen als je een tukje wilt doen.
En dat deed ik!
Lezen, slapen, soezen, weer lezen, weer slapen…. Het was warm zonder die wind en de zon brandde nog behoorlijk.

Dus rond een uur of drie tóch weer die zee in!
Die zee die ik helemaal voor mij alleen had en die zo glad als een spiegel was.

Het is zo bijzonder om daar een beetje te drijven en naar de wolkenloze lucht te kijken.
Helemaal alleen in die grote zee.
Als ik er over na denk vind ik het zelfs wel een beetje stoer dat ik dat doe.
Dat ik helemaal alleen in de Zweedse zee drijf!

Gek genoeg is het er weer uitkomen om in de zon te zitten opdrogen bijna nog lekkerder.
Om nog koud en zout van het water de warmte van de zon te voelen.
Opeens voelde ik me weer zoals vroeger na een lange dag op het strand.
Een beetje verbrand, rozig, slaperig en met het gevoel dat er nooit een einde aan die heerlijke dag zou komen.